Obrigado a existir

 

Para que non desapareza o blogo teño que escribir algo.

Como no choio hai algunhas normas absurdas como a peli 'As normas da casa da sidra', pois iso; hai que oporse. Unha norma da empresa é que non se pode pintar no casco así que pintei o meu e os de dous compañeiros por dentro.

Existirá ou non ?.

Novo blogo en marcha

Quen queira seguir as andainas de Leo e a súa familia xa pode facelo en leoeosseus.blogspot.com

Lémonos...

Fin do eueoseeuu

Na foto esta o Colin o dia de onte cando ia marchar para a terrinha. Chegou hoxe ala sen novidade pero marearon a minha irma e o meu cunhado por problemas de papeis e tras unhas horas de lios deixaron que levasen ao can.

Nos por aqui seguimos cos preparativos da marcha: que se dar de baixa a auga, cambiar enderezo na oficina de correos, mandar algun paquete de ultima hora, pedir documentacion no instituto, pechar a conta do banco, doar roupa, entregar a matricula do noso coche, comprobar que se aceleras no coche de aluguer a radio sobe de volume !!!, etc, etc.

Ainda asi tivemos tempo para irmos ao YMCA por ultima vez e despedirnos de Adan, Heather, Dennis (que quere mandar un cheque para o Acedrinho) e Bob, o sicologo que fala espanhol mui, mui despacio e esta ledo que se xubila en duas semanas e pode adicarse a escribir novelas de ficcion.

E manha entregamos o modem ao Correcaminhos, o noso servidor de interrede, e quedamos sen internet.

Asi que hoxe e o ultimo dia que escribo desde este pais neste blogo (resistome a escribir derradeiro dia) para agradecer a todos os vosos comentarios e o interes mostrado por min e a minha xente. Tamen tenho que agradecer o carinho e a calor humana que nos destes neste tempo tan lonxe da terrinha e da familia e amigos.

E, xa para rematar, dicir que o novo blogo pasara a chamarse leoeosseus e xa podedes imaxinar de onde ven o nome do blogo. Cando o ponha a andar xa vos enteiraredes.

Ata pronto. Sodes demasiado.

Carolina on my mind

Xa queda pouco para deixar este pais. O Colin vai nestes momentos caminho de Madrid e a nos tocanos o sabado.

A verdade e que acaba collendo carinho aos sitios onde vive e nos non o pasamos mal; a comida un pouco mala pero do resto case non houbo queixa.

Este estado de Carolina do Norte e un chisco mais grande ca Portugal e ten montanhas ao oeste, chairas e semichairas de tabaco, algodon e cada vez mais bosque no centro e costa pantanosa e chea de mosquitos ou costa de praias longas e ao mar aberto no leste.

Neste blogo tratei de comentar a nosa vida aqui e tocar temas relacionados cos EEUU e detalles curiosos (polo menos para min). Pasou o tempo e agora toca deixar esta terra. O que si tenho claro e que cando escuite esta cancion sentireina no corazon.

http://www.youtube.com/watch?v=ph-dncciBMQ

Adios Mexico lindo

Hoxe foi o meu ultimo dia de choio. Na foto estan Poncho (Alfonso) que e o mais gordinho e Enemias que e o que digo eu que semella Jonhy Depp (amplia a foto e dime se non ten un aire co el). O Poncho e "baterista" nun conxunto musical que debe de ser do estilo dos grupos desta ligazon que non ten desperdicio. No choio estamos sempre con La Ley de las Carolinas. A musica e bastante pachangueira pero acabo un por acostumarse e hai algunha cancion que e simpatica e todo coma a do sirenito.Se queres disfrutar dun mix de pasito durangues de dez minutos aqui podes escuitalo. Se non o fas entendoo perfectamente.
http://www.youtube.com/watch?v=K9YWechtQUU
E neste dia paso paxina a minha relacion con xente mexicana.
E agora vou durmir que hai que madrugar para levar a Colin ao aeroporto.
Minha irma, a rainha Kasege, vai ir buscalo a proposito a Madrid. Dende logo, tenho unha irma que ben vale un reino imaxinario ou real.
Ata manha.

Ishi, o derradeiro indio salvaxe

Hoxe a minha companheira Goya contoume como vivia en Guerrero, Mexico, antes de vir para o "norte". Vivia sen luz e sen auga e durmia debaixo dunha arbore. A casa que tinhan so valia para gardar cousas. Non cultivaba nada a familia que era "puritito" deserto todo. Tinhan unhas pitas pero cazaban muito no deserto. Nunha ocasion foi a unha vila en burra e fixoselle tarde para voltar e quedou a durmir na casa dunha senhora. Na casa habia muita luz e non estaba acostumada a iso. Aparte a neveira facia muito ruido e ela estaba afeita aos paxarinhos do deserto e non eses ruidos da civilizacion. Agora que esta no "norte" non quere regresar a aquelas terras que di que son terras de indios.

E falando de indios lembrei a a Ishi, o derradeiro indio salvaxe dos EEUU. Ishi era membro dunha tribu case aniquilada que vivia polas serras de California. Foron quedando menos e cando morreu a nai de vella el quixo morrer. Apareceu nunha granxa e chamaron ao sheriff. Ishi non sabia falar mais ca o seu idioma e viviu na carcere ata que o recolleron uns antropologos dunha universidade. O seu nome significa home na sua lingua e non se sabe o verdadeiro nome del porque era tabu dicir o propio nome unha persoa. Levarono a universidade e viviu cinco anos mais ata que morreu de tuberculose. Nese tempo mostrou como facer arcos, como facer lume, como facer unha chouza e como sobrevivir nas serras. Coa sua morte en 1916 desapareceu unha cultura e un modo de vivir totalmente alleo a civilizacion occidental.

Na foto esta Ishi ao pouco de descubrilo. Nesta paxina en espanhol din mais ou menos o que contei eu. Nesta paxina en italiano saen mais fotos e algo da historia dos indios en xeral e Ishi en particular.

Ata manha.